Τα βλέπεις αλλιώς ή μόνο εγώ αισιοδοξώ…

Σήμερα είναι Πάσχα. Ανήμερα. Σήμερα είναι το πρώτο Πάσχα που περνάω κλεισμένη στο σπίτι, το πρώτο Πάσχα ως μαμά και το πρώτο Πάσχα που έφαγα μπριζόλα! Τουλάχιστον έφαγα ωραία…

Σήμερα λοιπόν, με όλη την κούραση που έχω (ο Αλέξανδρος δεν κοιμήθηκε καλά το βράδυ – άρα ούτε και εγώ), αποφάσισα να ασχοληθώ με το site μου. Το domain το έχω πάρει εδώ και πολύ καιρό, ωστόσο ήθελα να έχω κάτι να πω πριν ξεκινήσω να μοιράζομαι σκέψεις και κυρίως γνώμες με άλλους. Οι δημόσιες γνώμες είναι πια επικίνδυνες. Για εμάς τους ίδιους δηλαδή.
Σήμερα λοιπόν, έγινε αυτό που μας συμβαίνει σπάνια στη ζωή. Σήμερα, που δεν μπορούσα να πάω βόλτα, που έβαλα πλυντήριο, που άπλωσα, που καθάρισα, που μαγείρεψα, που θήλασα, που έπαιξα κουβαδάκια, που έπλυνα τα πιάτα, που ξανά έπλυνα τα πιάτα και που δεν είχα καθόλου χρόνο για εμένα, παρά μόνο τώρα που είναι 11 το βράδυ και είμαι κουδούνι… σήμερα είμαι ευτυχής! Το πιστεύεις; με τούτα και με κείνα, εγώ είμαι χαρούμενη. Ξέρεις γιατί; γιατί αποφάσισα, πως την ζωή μου θα «την βλέπω» αλλιώς. Όλα αυτά που έκανα σήμερα, είναι χαρά.
Μετά από 3 χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου, μετά από 3 χρόνια σπουδών στο coaching (που παρεπιπτόντως πήρα πρόσφατα το πτυχίο μου), κατάφερα να ευχαριστιέμαι ακόμα και μικρά πράγματα στη ζωή.

Και θα εξηγηθώ.

Σήμερα έκανα όλα αυτά τα βαρετά πράγματα και τα έκανα γιατί μπορώ, γιατί έχω ένα ωραίο σπίτι, γεμάτο, ένα υγιές και τροφαντό μωρό (που με πολύ κόπο και άγχος και αγωνία κατάφερα να αποκτήσω), έφαγα μια ωραία μπριζόλα, γιατί την μπριζόλα μου την έφτιαξε ο άντρας μου (σούπερ ψήστης), γιατί βγήκα βόλτα με το καρότσι και ο καιρός ήταν υπέροχος, γιατί άπλωσα τα ρούχα και μύρισε το σπίτι καθαριότητα και γιατί η μέρα μου (ευτυχώς) πια απαιτεί και πολύ παιχνίδι! Τέλος, έκανα video call με γιαγιάδες, φίλους, κουμπάρους, τους είδα όλους. Ίσως να μην τους έβλεπα τόσο συχνά (έστω και διαδικτυακά) αν δεν είχαμε αυτόν τον «μπαγάσα τον Κορωνιό» όπως λέει η γιαγιά Ελευθερία.
Βλέπω την ζωή αλλιώς και αυτό με κάνει ήρεμη, ήσυχη, εκτιμώ τα άσχημα γιατί κάτι έχουν να μου δώσουν. Η μόνη συμβουλή που έχω να δώσω που σε εμένα πετυχαίνει, είναι να εντοπίσουμε κάτι, έστω κάτι μικρό θετικό που βγαίνει από την αναποδιά. Δεν πιάνει πάντα… αλλά προσπαθούμε. Στις 10 φορές αν πιάσει στις 2, κερδισμένοι είμαστε.

Κάντε στον εαυτό σας ερωτήσεις όπως:

1. Πραγματικά τώρα έπρεπε να θυμώσω; (φωνάξω, τσαντιστώ, αγχωθώ κτλ)
2. Τι πραγματικά είναι αυτό που με θύμωσε (άγχωσε, τσάντισε κτλ);
3. Ωραία… και τι έγινε που μου συνέβη αυτό;
4. Ποια είναι η πραγματική ζημιά που έγινε;
5. Τι κατάλαβα που θύμωσα;
6. Μπορώ να σκεφτώ κάτι που πήγε καλά σε αντίθεση με αυτό το αρνητικό;
7. Αν είναι πραγματικά κάτι σοβαρό, περιμένετε 20 λεπτά και σκεφτείτε… Πως μπορείτε να το διορθώσετε; Πως θα γίνει να μην ξανανιώσετε έτσι;

Εδώ έχετε στο μυαλό σας πως μπορείτε να αλλάξετε μόνο ότι περνάει από το χέρι σας. Αν για παράδειγμα κάποιος συνάδελφος, σας ενοχλεί με την συμπεριφορά του, δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για αυτό. Ωστόσο, μπορείτε να θωρακίσετε τον εαυτό σας για να μην σας επηρεάζει.